استفاده از کربوکسی متیل سلولز برای پیشگیری از چسبندگی جراحی

چسبندگی های داخل شکمی پس از جراحی رایج است. مطالعات مبتنی بر جمعیت توسط گروه مطالعات جراحی و چسبندگی بالینی (SCAR) نشان داده است که بیش از ۳۰ درصد از بیماران در ۱۰ سال پس از جراحی کولورکتال به دلیل مشکل احتمالی چسبندگی مجدداً در بیمارستان بستری می شوند.

یک چهارم این پذیرش ها مستقیماً و سه چهارم احتمالاً مربوط به چسبندگی بوده است در یک مطالعه جدید بر روی بیماران تحت لاپاروتومی از ایالات متحده، بک و همکاران در ۸۵ درصد از بیماران با جراحی قبلی چسبندگی داخل شکمی را در مقایسه با ۷درصد از بیماران بدون جراحی قبلی پیدا کردند.

موانع چسبندگی

موانع چسبندگی برای کاهش بروز چسبندگی های بعد از عمل ایجاد شده است. به نظر می رسد این عوامل در کاهش تعداد چسبندگی های بعد از عمل ایمن و متوسط ​​هستند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد هیالورونات کربوکسی متیل سلولز میزان انسداد چسبنده روده کوچک را کاهش می دهد. اثربخشی این عوامل کمتر از حد مطلوب است و استفاده از آنها به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفته است. در نهایت درمانهای بهتری مورد نیاز است.

از مدت ها پیش مشخص بود که هپارین می تواند از چسبندگی جراحی در مدلهای حیوانی جلوگیری کند، و این در تعدادی از مطالعات تجربی تأیید شده است اما استفاده از هپارین در جراحی به دلیل فعالیت ضد انعقادی آن محدود شده است. بسیاری از محققان به دنبال کاهش دوز هپارین با استفاده از ترکیب با موانع چسبندگی هستند. ما دریافتیم که لیپاکتین، حاوی کربوکسی متیل سلولز (CMC) و هپارین یک عامل ضد چسب موثر است.

لیپاکتین دارای دو ماده اصلی فعال است: کربوکسی متیل سلولز و هپارین ۱۶۰٫ با توجه به اثربخشی لیپاکتین، ما همچنین کربوکسی متیل سلولز را در ۳ دوز: ۲٫۵، ۴، ۵، و هپارین در ۵ دوز: ۰٫۵-۱۶۰ iu (یعنی تا غلظت در لیپاکتین)، به تنهایی یا به صورت ترکیبی بررسی کردیم. دریافتیم که ژل کربوکسی متیل سلولز ۴٪ دارای ویسکوزیته مشابه لیپاکتین است، حداقل از نظر سهولت تزریق از سرنگ ۱ میلی لیتری.

نتایج

مدل گره عروقی

در مجموع ۶۳ آزمایش با استفاده از گره عروقی انجام شد. در مدل گره آواسکولار، ۹۰ درصد از حیوانات تحت درمان چسبندگی ایجاد کردند، تعدادی از داروهای موضعی در این مدل مورد بررسی قرار گرفتند، اما مفیدترین آنها لیپاکتین بود.

کربوکسی متیل سلولز در سه نقطه ۲٫۵٪ ، ۴٪ و ۵٪ مورد بررسی قرار گرفت. هر سه نقطه از کربوکسی متیل سلولز میزان چسبندگی در مدل گره آواسکولار را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد، اما ۴٪ موثرتر به نظر می رسد. این قدرت کربوکسی متیل سلولز دارای ویسکوزیته مشابه لیپاکتین است. غلظت های بالاتر کربوکسی متیل سلولز چسبناک تر و کاربرد آن دشوار بود، که ممکن است اثربخشی را محدود کند.

نتیجه گیری نهایی

چسبندگی های بعد از عمل همچنان علت اصلی بیماری است. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استفاده از موانع چسبندگی می تواند تشکیل چسبندگی را کاهش دهد، اما نتایج بسیار ایده آل نیست. ما دریافتیم که استفاده موضعی از دوزهای کوچک هپارین، در ترکیب با ۴٪ ژل کربوکسی متیل سلولز، به طور قابل توجهی تشکیل چسبندگی را در مدل های آزمایشی کاهش می دهد. ما پیشنهاد می کنیم که این مداخله، تا آنجا که امکان دارد باید در آزمایشات بالینی انسان مورد ارزیابی قرار گیرد.