تاثیرلسیتین غذایی بر کیفیت گوشت

هدف از این مطالعه بررسی اثرات جنسیت و لسیتین رژیم غذایی بر عملکرد رشد، کیفیت گوشت، محتوای کلاژن عضلانی و ژن‌های کلیدی دخیل در سنتز کلاژن در خوک‌های پایان‌دهنده بود. در مجموع ۲۵۶ خوک (تومیزی بزرگ سفید) به ترتیب ۲۲ فاکتوریل شامل جنسیت اختصاص داده شدند. همه جیره ها حاوی ۴٫۶ درصد پیه با چربی کل نسبتاً بالا ۶٫۳ درصد فرموله شدند.

اثرات لسیتین غذایی

معرفی لسیتین سویا، یک محصول جانبی از فرآوری روغن سویا، حاوی مخلوطی از فسفولیپیدهای مختلف است. لسیتین یک امولسیفایر است و به طور کلی در کاربردهای مختلف غذایی استفاده می شود. لسیتین همچنین در رژیم‌های شروع کننده خوک‌های جوان برای افزایش استفاده از چربی در رژیم غذایی استفاده شده است. افزودن سطوح بالای چربی در رژیم غذایی تکمیل کننده خوک به ویژه در دوره تابستان که سرعت رشد آن در مقایسه با خوک هایی که در پاییز پرورش می یابند کندتر است رایج است.

سیتین غذایی رژیم غذا را بدون تاثیر بر کیفیت گوشت در خوک ها و خوک های مردانه ایمنی زا افزایش می دهد و جیره های غذایی تابستانی حاوی چربی

چربی ها و روغن ها به دلیل ارزش انرژی بالا و افزایش حرارت کم هضم به عنوان منابع انرژی در رژیم غذایی حیوانات استفاده می شوند. با این حال، چربی های حیوانی مانند پیه و گوشت خوک غنی از اسیدهای چرب اشباع هستند که کمتر از روغن های گیاهی قابل هضم هستند. یک جایگزین مناسب برای ختنه کردن خوک‌های نر، ایمن‌سازی در برابر فاکتور آزادکننده گنادوتروپین (GnRF) است که به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد تا از راندمان غذایی برتر و ویژگی‌های لاشه گرازها بدون خطر رنگ‌آمیزی گراز استفاده کنند. گزارش شده است که نرها از طریق ایمنی (IC) مصرف غذای بیشتری دارند و سرعت رشد سریع‌تری دارند. سرعت رشد سریع در حیوانات می تواند بر حساسیت گوشت از طریق افزایش سنتز کلاژن و تخریب ماهیچه ها تأثیر بگذارد.

گزارش شده است که گروههای گاوهایی که سریعتر رشد می کنند گوشت لطیف تری نسبت به گروههای گاوهایی با رشد کندتر دارند. نرخ رشد بالا قبل از کشتار در نرهای IC با مقادیر نیروی برشی کمتر گوشت خوک در نرهای IC در مقایسه با گرازها مرتبط است. با این حال، مطالعات مربوط به مقایسه حساسیت گوشت بین خوک‌های نر IC و سایر جنس‌ها محدود است. هدف بررسی اثرات جنسی و لسیتین رژیم غذایی بر عملکرد رشد، کیفیت گوشت و محتوای کلاژن عضلانی خوک‌های پایانی بود. به منظور درک برخی از مکانیسم ها، اثرات لسیتین رژیم غذایی و جنسیت بر بیان ژن های کلیدی درگیر در سنتز و تخریب کلاژن داخل عضلانی نیز مورد بررسی قرار گرفت.

به طور کلی، عضلات با محتوای کلاژن بالاتر دارای غلظت پیوند متقابل بالاتری در واحد کلاژن نسبت به عضلات با محتوای کلاژن کمتر هستند. لسیتین در آزمایش حاضر هیچ تاثیری بر بافت گوشت و محتوای کلاژن نداشت. در مقابل، لسیتین رژیم غذایی باعث کاهش جویدن و سختی عضله longissimus شد و این بهبود به دلیل کاهش محتوای کلاژن عضلانی پیشنهاد شد. لسیتین رژیم غذایی همچنین سختی و جویدن عضله نیمه تاندینوز را کاهش داد.

عضله Longissimus در مقایسه با سایر ماهیچه‌ها مانند عضله دوسر ران، عضله سه سر بریسی و نیمه‌تندینوس محتوای کلاژن نسبتاً کمتری داشت. محتوای کلاژن (۰٫۶۴ تا ۰٫۶۹ mg/kg) در آزمایش حاضر بسیار کمتر از آزمایش قبلی (۱٫۰۷ تا ۱٫۵۱ mg/kg) گزارش شده توسط Akit و همکاران بود. به دلیل محتوای کلاژن عضله longissimus نسبتاً کم در مطالعه حاضر، احتمال کمتری برای تشخیص هرگونه تغییر ناشی از لسیتین رژیم غذایی وجود داشت. علاوه بر این، مقادیر نیروی برشی در مطالعه حاضر (۳٫۰۴ تا ۳٫۴۳ کیلوگرم) در مقایسه با مقادیر گزارش شده توسط Channon و همکاران کمتر بود. مطالعه آنها گزارش داد که مقادیر نیروی برشی عضله longissimus در محدوده ۳٫۷۲ تا ۵٫۱۳ کیلوگرم است. گوشت حاصل از آزمایش حاضر قبلا نرم بود که ممکن است بهبود بیشتر نرمی آن را دشوار کرده باشد. علاوه بر این، پیشنهاد شد که لسیتین در رژیم غذایی خوک‌ها از مرحله رشد تا مرحله نهایی تکمیل شود، زیرا با افزایش سن حیوان به دلیل بلوغ تدریجی گوشت، گوشت سفت‌تر می‌شود. از این رو، لسیتین در مطالعه حاضر ممکن است بر بافت گوشت و محتوای کلاژن تأثیر بگذارد اگر خوک‌ها برای مدت طولانی‌تری با لسیتین تغذیه می‌شدند یا از خوک‌هایی با عضله سفت‌تر با محتوای کلاژن بالاتر استفاده می‌شد.

نتیجه گیری

لسیتین رژیمی راندمان خوراک را هم در نرهای IC و هم در نرها بدون تأثیر بر کیفیت گوشت خوک بهبود بخشید. از این رو، لسیتین می تواند برای بهبود کارایی خوراک در خوک های پایانی که در طول دوره تابستان با مقدار زیادی چربی تغذیه می شوند مفید باشد. لسیتین و جنسیت هیچ تاثیری بر بافت گوشت، محتوای کلاژن و همچنین بیان ژن‌های کلیدی دخیل در سنتز و تخریب کلاژن نداشتند. فقدان اثر لسیتین ممکن است به دلیل محتوای کم کلاژن و مقادیر نیروی برشی در سراسر تیمارها باشد. نرها از نظر ایمنی نسبت به گیلت‌ها سرعت رشد سریع‌تری و سطح COL1A1 بالاتری داشتند. بررسی بیشتر در مورد رابطه بین سرعت رشد و سنتز کلاژن ممکن است ارزش بررسی را داشته باشد.